آئین مستان

نور چشمان ترم یادگارمادرم

غریب حسینم غریب حسینم

زینب زینب خواهر از شام بلا خوش آمدی

به زمین کربلا خوش آمدی

سرفراز از شام ویران آمدی

از سفر گیسو پریشان آمدی

نور چشمان ترم یادگار مادرم

مولا مولا گرچه خون آبه جگر آورده ام

پرچم فتح و ظفر آورده ام

عشق را تفسیر کردم یا حسین

شام را تسخیر کردم یا حسین

تا قیامت مو پریشان توام

یا بن زهرا مو پریشان توام

نور چشمان ترم یادگار مادرم

شام ویران را تو کردی کربلا

من تو را میدیدم از طشت طلا

با شهیدان جاودان دیدم تو را

زیر چوب خیزران دیدم تو را

مولا از گل نیلوفرت از من مپرس

از سه ساله دخترت از من مپرس

دخترت با دست زینب دفن شد

مثل زهرا مادرت شب دفن شد

چهل روزه ندیدمت، نگو چرا جون بر لبم

شاید نمی شناسی منو، به اون خدا من زینبم

داداش اگه کمونیم، تو بوده ای جوونیم، رفتی که پیرم

رسمش نبود داداش جونم، تو بری و من بمونم، بذار بمیرم

غریب و بی کفن حسین

ما رو غریب که دیده اند، به اشکمون خندیده اند

به پای نیزه سرت، پیش چشام رقصیده اند

بگو که ناموس خدا، مگه کوچه بازاریه

غمی که پشتمو شکست، غم امانت داریه

داداش یاس تو چیده شد، چه جور بگم با دست خود، با آه و گریه

قبری کوچیک کندم براش، ریختم خاک و یواش یواش، روی رقیه

غریب مادر یا حسین

دردم که تازیونه و، رخ سرخ و کبود نبود

دردم اینه که جای من، محله یهود نبود

امون زقلب تیره شون، امون ز چشم خیر شون

سرگرمیشون کتک زدن، یتیم کُشی بود سیره شون

آخرش من میام، گریه کنون تا حرم

نفس آخرم، تومیای بالا سرم

مطمئنم که منو جا نمیذاری

مطمئنم رو دلم پا نمی ذاری

مطمئنم که  شب اول قبرم

آقا جون تو منو تنها نمیذاری

ابی عبدالله حسین ثارالله

از در این حرم، نکنی رد منو

بیا یادم بده، زندگی کردنو

بی تو هرگز ندارم زندگی آقا

بی تو هرگز نمی خوام دنیا و عقبی

بی تو هرگز نمی خوام حتی بهشتو

که بهشت من فقط کربلاست آقا

ای بی کرانه من عاشقانه، هر روز و هرشب دارم ترانه

خدا غم تو رو ازم نگیره، محرم تو رو ازم نگیره

سینه زدن پا پرچم تو رو ازم نگیره

شور و شعورم غرق حضورم با روضه هایت از فتنه دورم

خدا تب تو رو ازم نگیره داغ لب تو رو ازم نگیره

توجهات زینب تو رو ازم نگیره

تو قاف قرآن من جسم بی جان من شوره زارم تو ابر و باران

خدا تولاتو ازم نگیره عشق دل آرا تو ازم نگیره

سینه زدن با سینه زن هاتو ازم نگیره

رخسار تو را مهر جهان تاب ندارد

 با تو شب ما حاجت مهتاب ندارد

بیدار دلانیم که در حسرت رویت

 شب تا به سحر دیده ما خواب ندارد

سر حد جنون اول فرزانگی ماست

 کس در قدح اینگونه می ناب ندارد

هرگز نهراسیم ز تهدید رقیبان

 دلداده تو خوف ز ارعاب ندارد

درمانده تر از خیل گدایان جهان است

  شاهی که توسل به تو ارباب ندارد

گلزار جهان با همه حسن و لطافت

  بی لطف تو یک غنچه شاداب ندارد

آداب خرابات ندانیم کدام است

  در مذهب ما سوختن آداب ندارد

دل نیست آن دلی که نباشد سرای تو

زنده نباشد آنکه نمیرد برای تو

از هرچه گفته اند و نوشتند، برتری

محو است انتهای تو ابتدای در تو

کام مرا به تربت تو باز کرده اند

تکیه کلام من شده کربلای تو

حسین مهتاب من، ارباب من، آقا جان

با هر که دشمن است تو را، دشمنی کنم

هستم رفیقِ هر که بوَد آشنای تو

خاک من از اضافه خاکت درست شد

ای کاش میشد اینکه شوم خاک پای تو

دست خودم که نیست چنین عاشقت شدم

من بیخود ازخودم که شدم مبتلای تو

من بیچارتم، آوارتم، آقا جان

حتی خود خدا به همین جمله راضی است

عالم نبود درخور نعلین پای تو

گر کار و بار زندگی ام رو به راه شد

عمریست ملتمس شده ام بر دعای تو

دیگر دچار فقر و مریضی نمی شود

هرکس که خورده است کمی از غذای تو

هرشب سر بساط شما می نشینم

دل میدهم به گوشه ای از روضه های تو

من مدیونتم، ممنونتم، آقا جان

ز دو عالم دل بریدم روز و شب دنبال حسینم

به سر زلف پریشونش پریشون حال حسینم

روز و شب دنبال حسینم

بدونید در هر دو عالم جز حسین دلبر ندارم

به سر کویش شدم خاک کشته و پامال حسینم

روز و شب دنبال حسینم

دل و دینم را ربودی دیگر از من چه خواهی

چه آوردی بر سرم دیگر ز سامانم چه خواهی

تو بخواهی یا نخواهی جز تو من دلبر ندارم

هر دو عالم می فروشم من خریدار حسینم

روز و شب دنبال حسینم

نروم در جای دیگر چون گرفتار حسینم

تو بخواهی یا نخواهی جز تو من دلبر ندارم

هر دو عالم می فروشم من خریدار حسینم

روز و شب دنبال حسینم

بسپاریدم به خاک استان میخانه

به سر زلفت شدم بی خانه میخانه